Friday, September 6, 2013

ေနမင္း ၊လမင္းႏွင့္စမ္းေရပမာ မိဘေမတၱာ

မိခင္၊ဖခင္တို႔သည္ သားသမီးမ်ားအေပၚ၌ေမတၱာတရားကိုေရွ႕ထားကာ အစဥ္ထာ၀ရ ေကၽြးေမြးေပးေနေသာ
အႏိႈင္းမဲ႕ေမတၱာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတို႔ သားသမီးမ်ားေကာင္းစား 
ေရးအတြက္ အသက္စြန္႕ကာရွာေဖြေကၽြးေမြးေပးခဲ႕ၾကသသည္။ 
ကၽြန္ေတာ္(9)တန္း၊ အသက္(15)ႏွစ္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆုံးခဲ႕
တယ္။မိဘေမတၱာဆိုတာ အဲ႕ဒီမိဘနဲ႕ေ၀းေနရေတာ့မွနားလည္တာပါ။
မိဘနဲ႕အတူရွိေနစဥ္က ေပ်ာ္ရြင္ခဲ႕၊ ၾကည္ႏူးခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ အရမ္းကိုတိုေတာင္းလြန္းခဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြရွိတိုင္း ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ႕တဲ႕သူဟာ အေမပါ။ဘယ္
သားသမီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖခင္ေတြကို ေၾကာက္တဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္။
 ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္အထိ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ဟာ မိခင္ပါပဲ။ မိခင္ဟာ ဖခင္မသိေအာင္ တစ္မ်ိဳး၊ ပတ္၀န္းက်င္က မသိေအာင္တစ္ဖုံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အခက္အခဲ
ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လွ်က္ သားသမီးအားေကာင္းစားေစခ်င္သူျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုံး၀(လုံး၀)မယုံခဲ့ဘူး။
ယုံခ်င္စရာ အေၾကာင္းလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယုံၾကည္ခ်င္စရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္      ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ေသေတြအမ်ားႀကီး ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ရုပ္ကလပ္က အတိအက်ေဖာ္
ျပေနခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား လူမသိ၊သူမသိ ေက်းလက္ေတာရြာ ကေလးျဖစ္တဲ့ မဲမႏိုင္က်ိဳက္ပါေက်း ရြာကေလးကျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္
ဘ၀ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုပထမဦးစြာ သိေစခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
 ဘယ္ေတာ့မွ ဘ၀ေမ့မဲ႕ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုသိမွ စာဖတ္သူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို နားလည္မွာပါ။ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္လို႔ေျပာေနေပမဲ့ အမ်ားရဲ႕ခံစားခ်က္နဲ႔
တိုက္ဆိုင္လိမ့္မယ္လို႕ထင္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက
ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္
အထိ ခ်စ္သလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ဒီေနရာ မွာ စာဖတ္သူေတြကိုလည္းျဖည့္
ေတြးေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ခံစားေနရသလိုမ်ိဳး စာသားေလး
ေတြကို ေသခ်ာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက
အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ လက္ေတြ႕က်က် လုပ္တတ္ပါတယ္။
လက္ေတြ႕က်က်လုပ္ႏိုင္မွ လက္ေတြ႕ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္လို႕ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘနဲ႔ခြဲေနရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္(17)ရွိပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးခ်ိန္က စၿပီး (9)ႏွစ္သားအရြယ္အထိပဲ မိဘနဲ႔အတူေနရတာပါ။ကၽြန္ေတာ္(9)ႏွစ္ သားအရြယ္က စၿပီး ယခု(17)ႏွစ္အထိ မိဘနဲ႔ခြဲေနရတာပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ မိဘရွိလွ်က္နဲ႕ မိဘနဲ႕အတူမေနရတဲ႕ဘ၀ပါ။သိမ္ငယ္
စရာေတြေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ နာၾကည္းစရာေတြကိုေရးတာပါ။ ဘ၀ကိုနာၾကည္းႏိုင္မွသာလွ်င္ တိုးတက္မႈ၊ေအာင္ျမင္မႈေတြကို လက္၀ယ္သိမ္းပိုက္ႏိုင္မွာပါ။ အလုပ္လုပ္မွေနာ္ ။ အလုပ္မလုပ္ရင္ လည္းမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေတာ့နားမေထာင္ ဘူးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာတာကိုေတာ့နားေထာင္ဖူးပါတယ္။
အဲ့ဒီဆရာေျပာတာကေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ဇာတ္မင္းသားႀကီး မႏၱေလးသိန္းေဇာ္ေျပာတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းကိုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။သိတဲ႕သူ
ရွိသလိုမသိတဲ႕သူေတြလည္းရွိမွာပါ။ အဲ့ဒီစကားတစ္ခြန္းကေတာ့
“ကၽြန္ေတာ္ဟာဘယ္သူ႕ကိုမွမျပိဳင္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျပိဳင္ပါတယ္။ ဒီကေန႕မႏၱေလးသိန္းေဇာ္နဲ႕ မေန႔ကမႏၱေလးသိန္းေဇာ္နဲ႕ပါ”တဲ့။အရမ္းေကာင္းတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းမွတ္သားထိုက္ေပတယ္ဗ်ာ။
ကဲ....ဆက္လိုက္ရေအာင္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဘာမွကိုမသိတတ္ေသးတဲ့အရြယ္
က စၿပီးကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္မွန္လွျပီ။ ဟုတ္လွျပီ 
မွတ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ အေဖဘက္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့
တကယ္နာၾကည္းစရာေကာင္းေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
ကိုယ့္မိသားစုအေပၚမွာ မေကာင္းဘဲ သူမ်ားမိသားစုအေပၚမွာပဲ
 ေကာင္းေနလို႕ပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း မိဘဆိုတာ စာဖတ္သူေတြသိပါတယ္။
ဘုရားနဲ႔တစ္ဂိုဏ္းတည္းပါ။ အႏိႈ္င္းမဲ့ေမတၱာရွင္ေတြပါ။ ခြင့္လြတ္ျမဲ၊ ခြင့္လြတ္ဆဲပါ။

 

0 comments:

Post a Comment